Onze kat is briljant. We hebben er twee, een jongen en een meisje. Het meisje is gewoonweg schattig en heerlijk meisjesachtig naïef. Regelmatig krijgen de katten een stukje vlees wanneer we aan het koken zijn. Ze krioelen dan om je benen heen, vinden je opeens de meest lieve persoon op aarde en zijn onnoemlijk blij als ze dan eindelijk na het snijden van de kipfilet het overgebleven stukje gevoerd krijgen. Het naïeve meisje is zo geconditioneerd dat zij laatst ook met volle overtuiging in een stuk ui beet, in plaats van de kip die ze verwachtte. De ui beviel haar totaal niet. Vervolgens heeft ze een uur lang gefrustreerd onder de salontafel gezeten.
Terug naar de jongen. Dit is de kat die briljant is. Op een of andere manier heeft hij bij zijn geboorte meer hersenen in zijn pannetje gekregen en heeft hij duidelijk geleerd om te manipuleren. Wanneer hij in de keuken zit, is hij stil en observerend. Hij zit nét binnen gezichtsveld, maar schreeuwt niet om aandacht. Hij is van de loopgraven-aanpak, stil blijven zitten en wachten tot de vijand dicht genoeg genaderd is om toe te slaan. Hij krijgt altijd net zoveel als het meisje en soms zelfs nog meer door zijn tactische benadering. Hij is dan ook briljant.
Zo stond laatst een pannetje knakworstjes op de kookplaat langzaam op te warmen en zat ik op de bank nog even tv te kijken. Opeens vliegt er iets bruinigs van rechts naar links door de woonkamer. Ja, inderdaad, een knakworst! Onze briljante harige vriend had het voor elkaar gekregen om met zijn voorpoot te vissen in de knakworstenpan en er eentje uit te slaan. Ik moet opeens denken aan zo’n beer die een zalm vangt, ken je dat beeld, vast ergens in een rivier in Canada… Goed, onze eigen huis-tuin-en-keuken-beer had een goede graai gedaan en kwam er snel achter dat het knakworstje te heet was voor consumptie. Dan maar door de kamer heen lanceren, dacht hij blijkbaar, misschien koelt hij dan wel af. Na de lancering van de knakworst kwam het briljante monster al snel achter zijn vangst aan. Hij keek me nog een soort van uitdagend aan, maar stortte zich op zijn prooi. Wat doe je dan he? Word je boos en straf je de kat of ga je hard lachen en prijs je hem om zijn briljante aanpak? Ik heb een soort van beide gedaan, eerlijk gezegd was ik een beetje flabbergasted.
De kat is tevens briljant manipulatief op ander vlak. Hij gaat altijd naar buiten via de achterdeur. Gaat een tijdje de hort op en komt dan weer terug naar de voordeur van het huis. Vaak zie ik niet meteen dat hij daar zit te wachten, dus wat doet hij dan? Hij kijkt of er toevallig een lief buurmeisje buiten is en vraagt haar miauwend om even aan te bellen zodat hij naar binnen kan. Dit werkt erg goed. Als er geen buurmeisje in de buurt is, springt hij op het vensterbankje bij het keukenraam en probeert zo de aandacht te trekken.
Ik vind het leuk, dat kattengedrag. Elke dag geniet ik van de momenten dat ze naïef of briljant zijn. Heerlijk onbezorgd en onbezonnen. In mijn volgende leven word ik ook weer een kat denk ik, lijkt me geweldig. Ik weet nog niet of ik het naïeve meisje kies of de briljante jongen, voor allebei is wat te zeggen. Ik ben in ieder geval van mening dat wij nog iets kunnen leren van dierengedrag. Je kent de uitspraak vast wel, dat mensen op hun honden beginnen te lijken? Natúúrlijk is er kopieergedrag, aan beide kanten. De dieren worden geconditioneerd in hun gedrag, maar de mensen net zo! Want ik ben degene die bij het koken altijd een stukje kip bewaart, en ik ben degene die naar de deurbel loopt, in de wetenschap dat het de kat is die aanbelt… Heerlijk toch?